In Nederland is hij nauwelijks bekend, maar dat is in Suriname wel anders: Michael Ashwin Adhin is de naam van de nummer twee van de NDP, de partij van wijlen Desi Bouterse. Adhin staat direct achter lijsttrekker Jennifer Simons. Hij voert een eigen campagne: in Nickerie kom je zijn beeltenis overal tegen en hangt Simons zo goed als nergens. Ook in Paramaribo hangen meerdere posters. Deze woensdagavond bezoekt hij in een café in het centrum, waar jongeren hem vragen mogen stellen. 

De avond gaat over onderwijs en defensie. Deze sectoren zijn in Suriname verwaarloosd, vindt Adhin. Hij was al eens minister van onderwijs en dat vond hij een zware taak omdat hij verantwoordelijk was voor duizenden mensen. Het liefst zou hij het onderwijs depolitiseren door het te laten regelen door een onderwijsraad in plaats van door een minister. We luisteren naar een lange discussie hoe het onderwijs goed kan aansluiten bij de arbeidsmarkt, hoe curricula steeds weer kunnen worden aangepast en docenten bijgeschoold. 

Tot zover is er nog niet zoveel aan de hand, maar dat verandert naarmate de avond vordert. Adhin wil dat essentiële beroepen zoals verpleegkundigen en docenten een hoger salaris krijgen. De klassen in Suriname moeten worden verkleind van zo’n dertig naar veertien kinderen. Afstandsonderwijs is de toekomst, horen we, dus daarin moet worden geïnvesteerd. Er moet studiefinanciering komen voor docenten om ze te kunnen bijscholen. Defensiematerieel moet in orde zijn en dus moet ook daar meer geld heen.

Best NederlanDS 

Opeens waan je je in Nederland, waar een jongerenavond met een politicus precies hetzelfde zou kunnen verlopen en waar je dezelfde visies zou kunnen horen. Er is wel een verschil: de Surinaamse schatkist is leeg en totdat de oliegelden vrijkomen – naar verluid in 2028 – zal dat zeker zo blijven. Adhin zegt er niets over. We horen een collega van hem zeggen dat andere partijen nu er verkiezingen zijn opeens met geld strooien en cadeau’s uitdelen, terwijl ze de bevolking tot dusver alleen maar arm hebben gehouden.

Adhin, zo zegt de collega, heeft een verhaal zonder ‘valse beloftes’ en oranje fietsen. Je mag die fiets wel aannemen – van de VHP – maar je moet anders stemmen. Dat moeten de jongeren in de zaal vooral aan hun familie en vrienden vertellen. Het is onduidelijk of de jongeren – die deels met busjes naar deze avond zijn vervoerd – zelf al mogen stemmen. De collega van Adhin laat de jongeren scanderen dat hij het land moet gaan leiden. Opeens denk je: naast Simons heeft de NDP nog een tweede presidentskandidaat. 

Ondertussen vraag je je af waar je naar zit te kijken: Adhin probeert met mooie beloften stemmen te winnen, net als de concurrent VHP. De overeenkomsten zijn kleiner dan de verschillen: er wordt hier nauwelijks gepraat over wat het allemaal kost en hoe je het in dit land kunt organiseren. Je kunt de VHP vast verwijten dat de bevolking de afgelopen jaren arm is gebleven en dat geld over de balk is gesmeten, maar na tien jaar Bouterse – van de NDP – was het in 2020 echt niet beter.

Er is maar één geluk: de jongeren in deze zaal zijn te jong om zich dat te realiseren. 

Ik schrijf twee weken lang over de verkiezingen in Suriname. Ik maak er met Kemal Rijken ook een podcast over. 

Beeld: Poster van Michael Ashwin Adhin. Foto: Chris Aalberts.

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.