De zoektocht wat de Europese partij Volt de afgelopen jaren in de gemeenteraden heeft uitgespookt, brengt ons bij het onlangs gepubliceerde boek Maastricht – Tien uitdagingen voor onze toekomst. Het is geschreven door Jules Ortjens, Romy Frijters en Mart den Heijer. Ortjens en Den Heijer zijn beide raadslid van Volt Maastricht, Frijters is er commissielid en stond op de zesde plaats van de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer. Het mocht niet zo zijn. 

Maastricht is een van de tien steden waar Volt in 2022 werd verkozen. Hoge verwachtingen: alleen hier heeft Volt ooit blijk gegeven van een visie die kan rechtvaardigen waarom een Europese partij in de lokale politiek actief moet zijn. Volt wil dat Zuid-Limburg samen met de grensregio’s van België en Duitsland als één economisch gebied wordt gezien waar grenzen een ondergeschikte rol spelen. Meer samenwerking dus, bv. bij woningbouw en openbaar vervoer. 

Het probleem van deze visie laat zich enigszins raden: deze is lokaal wel relevant, maar niet voor de gemeenteraad van Maastricht. Als er een treintje moet rijden tussen Luik, Maastricht en Aken is dat wel grensoverschrijdende samenwerking, maar de gemeenteraad van Maastricht gaat er niet over en het initiatief tot deze drielandentrein werd al jaren voordat Volt in de gemeenteraad zat genomen. Ergo: waar heb je Volt in Maastricht nou voor nodig? 

Een dun boekje

Om dat duidelijk te maken is er nu kennelijk dit boek. Eerste observatie: het is nogal dun. De gelijkenis met een echt boek is er vooral omdat het papier dik is, er weinig op een pagina staat, er nogal wat lege bladzijden zijn en je het boek kunt omdraaien voor een Engelstalige versie. Ruim geteld beslaat de tekst 39 pagina’s. In zo’n dun werkje past per definitie weinig visie. Opeens begrijp je waarom de titel rept over uitdagingen, niet over visie of oplossingen. Er worden vooral problemen benoemd. 

Het drietal wil een lange termijn visie. Beetje vreemd: ze schrijven niet of nauwelijks wat die visie zou moeten zijn. We lezen dat steden als Eindhoven en Heerlen weten wie ze zijn, maar Maastricht niet. Volt heeft echter ook geen idee: het drietal schrijft bijvoorbeeld dat er een cultuurvisie moet komen, maar wat daar precies in moet staan blijft een raadsel. Meerdere keren stellen de auteurs dat er in Maastricht ‘scherpe keuzes’ moeten worden gemaakt. Goed idee, maar welke dan? 

Je kunt één hele duidelijke keuze uit dit boek destilleren: internationalisering. Volt constateert een probleem: de vele expats voelen zich niet altijd thuis in Maastricht. Zij zijn op zoek naar vrienden en kunnen die niet goed vinden. De stad moet de integratie van nieuwkomers beter ter hand nemen, vindt het drietal. De stad vergrijst en daarom moet je blij zijn dat er nieuwe aanwas is, maar die moet je dan wel vasthouden en dat vraagt om inspanningen. Niet alleen van de overheid, maar ook van inwoners. 

Onaangename inwoners

Dat blijken de burgers van Maastricht echter niet te doen. Nieuwkomers moeten de juiste instrumenten aangereikt krijgen en voelen dat ze erbij mogen horen, vindt Volt. Daar is nu geen sprake van. Eigenlijk wil Volt dus andere inwoners met een andere mentaliteit, die expats uitnodigen in de lokale kroeg, het geen probleem vinden om in de sportvereniging het Nederlands c.q. Limburgs te vervangen door Engels en niet klagen als de huizenprijzen door de expats extreem stijgen.

Je moet er wat voor over hebben om een internationale stad te zijn, nietwaar? Jammer voor Volt: burgers moeten niet naar de gemeenteraad luisteren, maar andersom. Zo blijkt dat Volt zelfs in grensstad Maastricht behoorlijk irrelevant is: men praat vooral over ambities die de mogelijkheden van de gemeente te boven gaan, heeft zelf geen enkel idee welke ‘scherpe keuzes’ er gemaakt moeten worden en uiteindelijk moeten van Volt de inwoners veranderen, al weer niemand hoe.

Als iemand weet waarom Volt in Maastricht actief is, hoor ik het graag. 

Beeld: omslag Maastricht – tien uitdagingen voor onze toekomst (bewerkt). 

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.