Longread. Een verkiezingsrally van de democraten: vooral heel veel wachten
Er staat een lange rij mensen voor het Wings Event Center in Kalamazoo, een stad 200 kilometer ten westen van Detroit. Hier wonen zo’n 70.000 mensen, vergelijkbaar met steden als Almelo en Gouda. Kalamazoo is zaterdag de locatie van een rally van de democratische presidentskandidaat Kamala Harris. Deze stad ligt in Michigan, een van de swing states die zowel Trump als Harris nog kunnen winnen. De bijeenkomst is bijzonder omdat voormalig first lady Michelle Obama een speech zal geven. Ze kwam tot dusver niet in actie.
De locatie van de rally ligt aan een snelweg en heeft veel weg van een soort industrieterrein: er staan wat ongedefinieerde bedrijfsgebouwen, een McDonalds en een budgethotel. Het zal hier zelden zo druk zijn als vandaag. Er staan een paar stands met truien van Harris. Er zijn ook rugzakken met haar beeltenis. Voor het Wings Event Center staan dertig mobiele toiletunits. Dranghekken proberen de mensenmassa in goede banen te leiden. Iedereen moet langs een veiligheidscontrole. De honderden mensen wachten het gelaten af.
De hele omgeving lijkt uitgelopen voor deze rally. Werkelijk overal in de omgeving staan geparkeerde auto’s. Er is een speciale parkeerplaats voor journalisten, maar die blijkt vol. Een handige ondernemer heeft een naastgelegen terrein tot parkeerplaats omgetoverd. Slim: als je te ver bent doorgereden, kun je alleen hier parkeren tegen vijftig dollar, of je moet een kilometer terug om je auto alsnog aan de rand van de weg te zetten.
Zesduizend mensen
Deze rally vindt plaats in een ijshockeyhal. Een fotocollectie bij de ingang verhaalt over de vijftigjarige geschiedenis van de club die hier zijn thuisbasis heeft. De vloer is afgedekt met vloerbedekking, maar daaronder bevindt zich overduidelijk ijs. De hal wordt vaker verhuurd, zo staat op de website. Bij een festival passen er 6.300 mensen in. De tribunes zijn berekend op 5.113 mensen. Even tellen: er zijn nauwelijks lege zitplekken en op de vloer zitten nog een paar honderd mensen. Een behoorlijk deel van de vloer is echter voor de media. Zo rond de 6.000 bezoekers dus.
De aanwezigen hebben zich voor deze rally opgegeven, zo blijkt uit een bericht op de website. Zonder aanmelding kom je hier niet binnen. De aanmelding van de media verloopt rommelig: onze e-mail heeft geen antwoord gekregen en we staan niet in het systeem, maar mogen wel naar binnen. De tafels voor de media zijn niet allemaal bezet, terwijl er meer media lijken te zijn dan normaal. Alle grote Amerikaanse televisiezenders zijn hier, net als zenders uit Australië en het Verenigd Koninkrijk. Waarschijnlijk is Michelle Obama de reden.
Er staat een blauw podium en daarachter hangt een grote Amerikaanse vlag. Er staan ook vlaggen op de tribunes. Boven een tribune hangt bovendien een campagne-leus: When we vote, we win. Het laat zien wat de focus van de Harris-campagne in deze laatste weken is: de bedoeling is vooral dat democratische kiezers echt gaan stemmen. Dán zal Harris een meerderheid halen in Michigan, zo is de suggestie. Een paar keer scandeert de zaal de leus.
Lang wachten
Het programma van de rally is vooraf onduidelijk. Eventuele artiesten of andere bekendheden worden aangekondigd, want ze trekken publiek. Dat is vandaag Michelle Obama. Wie er verder komen is onduidelijk. Er komt uiteindelijk een senator uit Michigan langs, maar dat is vooraf niet gecommuniceerd. We weten ook niet wanneer de speeches precies worden gehouden. Het publiek moet om half drie binnen zijn, wat de suggestie oplevert dat alles zo rond drie uur begint. Dat is niet zo: pas tien voor half vier verschijnt de eerste spreker.
Op dat moment gonst het onder de journalisten dat Harris om vijf uur haar speech houdt. Dat blijkt te kloppen: ze komt als laatste, na Obama, als een soort hoogtepunt van de middag. Dat betekent echter niet dat we tot die tijd echt worden beziggehouden. De eerste drie sprekers nemen in totaal twintig minuten in beslag, waarna de muziek start. Het is van een bandje, niet live. Het podium blijft bijna een uur lang leeg, waarna er wat voorbereidingen zijn voor het tweede deel.
Tien voor vijf, dus zeventig minuten na de laatste spreker, gaat het programma verder. De meeste mensen op de tribune zitten nu al ruim twee en een half uur op hun plek en hebben eigenlijk maar twintig minuten naar drie sprekers geluisterd. Toch is de sfeer goed: een paar keer hebben ze de wave gedaan, met hun blauwe lampjes gezwaaid en wat leuzen gescandeerd. Ze hebben vooral naar muziek geluisterd, die op vakkundige wijze steeds opzwepender wordt. Het is vooral het laatste kwartier duidelijk dat Obama en Harris in aantocht zijn.
Een lange zit
Een rally blijkt vooral een lange zit. De eerste ronde van drie sprekers fungeert als een soort voorprogramma. De eerste spreker is een onbekende campagnemedewerker, die vertelt dat ze een Vietnamese achtergrond heeft en dat haar ouders naar Amerika zijn gevlucht. Ze wil dat de VS een land blijft waar mensen met haar achtergrond welkom zijn. Hard applaus en veel gejoel. Dat is eigenlijk de basis van deze hele middag: iemand op het podium spreekt een of twee zinnen en daarna komen er harde instemmende geluiden vanaf de tribune.
De tweede spreker is procureur-generaal in Michigan, een functie die hier wordt verkozen. Hij zweept de meute op voor de derde spreker: senator Gary Peters. De twee mannen doen hetzelfde: ze noemen enkele politieke doelen van Harris, waarna de meute begint te klappen en te joelen. Ze roepen bovendien op om actief bij te dragen aan de campagne en te gaan stemmen. Weer gejuich. De enige uitzondering is als het over de concurrent gaat of als Trumps naam valt. Dan start boe-geroep.
Peters denkt dat Harris een president voor alle Amerikanen zal zijn, in tegenstelling tot Trump. Hij is gevaarlijker dan tijdens zijn eerste termijn en hij is sowieso niet voor niets na zijn eerste termijn ontslagen. Er is een leus die dit idee samenvat: We are not going back. De zaal scandeert het meerdere keren. Peters benadrukt dat directe collega’s van Trump hem afvallen en dat hij dus geen goede referenties heeft voor een nieuwe termijn. Een oud-generaal heeft hem onlangs nog een fascist genoemd.
Michelle Obama
Het tweede deel van het programma begint met een student die vooral de functie heeft Michelle Obama aan te kondigen. First lady’s zijn vaker populair, maar in Kalamazoo gaat het dak eraf als Obama het podium betreedt. Ze grapt dat de stad eigenlijk Kamalazoo zou moeten heten. Het is niet zo gek dat Harris zo populair is, meldt Obama, want ze is na een lange carrière goed voorbereid op deze taak. Inmiddels zijn er ook Republikeinen die haar steunen. Zo ziet een stabiele leider eruit.
Harris komt uit de middenklasse en werd opgevoed door haar moeder. Ze is niet vergeten waar ze vandaan komt en begrijpt gewone Amerikanen, denkt Obama. Harris zal een fantastische president zijn en dus vraagt Obama zich af waarom er überhaupt een nek-aan-nek-race is. De vraag is niet of Harris klaar is voor het presidentschap, maar of het land er klaar voor is. Obama denkt dat Trump de moraal en het fatsoen mist om wederom president te worden. Zelfs de helft van Trumps voormalige kabinet steunt hem niet meer.
Trump staat bij heel veel thema’s aan de verkeerde kant, meldt Obama, die praat over de aanval op het Capitool, corona, racisme, LHBT-rechten en abortus. Obama praat vooral over dat laatste, noemt een stem op Trump een stem tegen vrouwen en vindt dat stemmers zich moeten afvragen op welke geschiedenis ze terug willen kijken. Harris zal in tegenstelling tot Trump strijden voor vrouwen. Niet omdat ze een vrouw is, maar omdat ze ‘a decent human being’ is. Dan kondigt Obama ‘haar vriendin Kamala’ aan.
Kamala Harris
Harris wordt zeker een minuut lang uitzinnig toegejuicht onder begeleiding van hele harde muziek. De vloer trilt en je krijgt een pieptoon in je oren. Harris meldt dat ze in haar carrière zaken tegen ‘predators’ won en dat ze dit keer van Trump gaat winnen. Het is weliswaar een nek-aan-nek race en dat betekent hard werk, maar daar houdt ze van. De zaal vindt het prachtig en scandeert We will win, we will win.
Een president moet niet in de spiegel naar zichzelf kijken, maar bezig zijn met de Amerikanen, denkt Harris. Er moet minder verdeeldheid komen en dat betekent dat we een pagina om moeten slaan. Het moet meer gaan over wat we samen kunnen doen. Harris wil een president zijn voor alle Amerikanen, niet alleen van de Democraten. Ze zal alle Amerikanen vragen wat ze voor hen kan betekenen. Ze heeft geen lijstje vijanden zoals Trump, maar een lijstje prioriteiten.
Harris wil dat het leven voor Amerikanen goedkoper wordt en waarschuwt dat Trump een recessie kan veroorzaken. Trump wil alleen de rijken belastingvoordelen geven. Harris somt haar voorstellen op over sociale zekerheid en zorg. Daarna gaat ze net als Obama in op abortus. Ze is blij dat er jonge kiezers in de zaal zitten, die ongeduldig zijn en niet willen wachten op klimaatbeleid, veilige scholen of het abortusrecht. Harris waarschuwt nogmaals dat Trump vanaf de eerste dag een dictator wil zijn, praat over ‘een interne vijand’ en generaals wil hebben zoals Hitler.
Trump respecteert de grondwet niet en zoiemand mag nooit meer president worden, aldus Harris. De zaal scandeert continu haar naam, juicht en klapt. Er is veel kritiek op Harris, maar daar is in deze hal niets meer van te merken. Hier ontpopt zich een aansprekende kandidaat, maar tegelijk iemand die voor Trump-stemmers geen alternatief is. Harris moet het vooral hebben van de mensen die nu voor haar klappen. Zij moeten niet alleen stemmen, maar ook anderen overhalen om te gaan. Alleen dan lukt het. Misschien.
Beeld: leus van de Harris-campagne, podium bij aanvang van de rally, hal bij aanvang van de rally, publiek op de tribune, entree van Kamala Harris op het podium. Foto’s: Chris Aalberts.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.