Wat u van het hoofdbestuur van 50Plus niet mag weten
Het is u ongetwijfeld ontgaan, maar zaterdag nam Harry van den Dool afscheid als penningmeester van 50Plus. In twee YouTube-video’s legt hij in ruim anderhalf uur uit wat er volgens hem allemaal mis is met de ouderenpartij. Dat is eigenlijk overbodig: Van den Dool vertelt vooral dingen die ook in het jaarverslag staan. Des te opmerkelijker dat het nieuwe bestuur van 50Plus het interview met Van den Dool offline heeft gehaald, inclusief datzelfde jaarverslag. Waarom? Niemand weet het.
Niet zo slim van het hoofdbestuur: dit interview zou normaliter geen enkele aandacht hebben getrokken. Nu het offline is gehaald is er alle reden eens goed naar het relaas van Van den Dool te luisteren. Hij wil zich als bestuurder verantwoorden, zegt hij. Een loffelijk streven waarmee we een inkijkje krijgen in de perikelen van een partij die al sinds 2021 niet meer in de Tweede Kamer zit. Zeer benieuwd welke zaken 50Plus niet online wil hebben.
Litanie aan klachten
Het bestuur van 50Plus bestond voordat Van den Dool aantrad eigenlijk uit maar één persoon, stelt Van den Dool. Er was een waarnemend penningmeester die zei over onvoldoende kwaliteiten te beschikken. Alles kwam dus op de voorzitter aan. Zo’n eenmansbestuur is niet gewenst, aldus Van den Dool. Het was een ongewenste situatie, maar deze kwam ten einde toen hijzelf aantrad, samen met Jorien van den Herik, die ging fungeren als partijvoorzitter.
Er bleek veel meer mis bij 50Plus. Een bloemlezing.
Bij ledenvergaderingen van 50Plus wordt per volmacht gestemd en daar wordt volgens Van den Dool mee gerommeld. Er zaten bij een vergadering tachtig mensen in de zaal met tweehonderd stemmen. Een aantal mensen betaalde de contributie niet, maar stemde toch. De contributie was een verhaal apart, want die was buiten de ledenvergadering om verlaagd van 25 naar 12 euro. Zo ging dat vaker: er was een afdrachtsregeling afgesproken voor verkozen politici, maar velen wilden zich er niet aan houden.
Zo zat Van den Dool al snel zonder budget en toen moest het kabinet nog vallen. Het gevolg: nauwelijks budget voor de nieuwe verkiezingscampagne. Een financiële commissie moest uitzoeken hoe dit allemaal zo was gekomen, maar liep tegen het partijkantoor aan: de commissie kreeg de stukken niet. Zo kon de commissie de zaak niet controleren. Ondertussen waren ook de financiën van de afdelingen onduidelijk. Meerdere afdelingen werden volgens Van den Dool door één persoon bestuurd.
Geen regels
Bij 50Plus golden geen regels, zo bleek al snel. Iedereen deed maar wat en de statuten waren een dode letter. Afdelingen wilden niet aan het bestuur rapporteren. De neveninstellingen wilden niet aantonen dat het aan hen versterkte subsidiegeld aan het juiste doel was besteed. Een adviesraad zou het bestuur adviseren maar kwam niet tot gezamenlijke adviezen. Een van de leden benoemde zich tot voorzitter terwijl dat statutair niet kon. De regels negeren is bij 50Plus de norm, aldus Van den Dool.
Het hoofdbestuur functioneerde ook niet. Er werden afspraken gemaakt en een dag later veto-de een bestuurslid die dan weer via de e-mail, terwijl ook dat statutair onmogelijk was. Dan volgde een gesprek en ging alles weer op de oude voet verder. Een van de bestuurders gaf nooit antwoord op vragen, laat staan dat hij de waarheid sprak. Een ander wilde niet meer vergaderen maar wel de stukken ontvangen. Een bestuurder die niet competent was bleef zitten, een die dat wel was vertrok.
Van den Dool en Van den Herik hadden zich ten doel gesteld orde op zaken te stellen, maar daar kwam niets van terecht. Na een paar maanden kondigden ze hun vertrek alweer aan, wat anderen de indruk gaf dat ze geen bestuurders meer waren. Dat was echter onjuist. Toen kwam er een ledenvergadering die op statutaire gronden onmogelijk was: er waren geen handtekeningen voor verzameld.
De schuldvraag
Een interview waarin een bestuurder leegloopt is niet hetzelfde als waarheidsvinding. We zien hier wat we al eerder zagen bij 50Plus: de hoeveelheid conflicten is zo groot dat niemand nog weet hoe het precies zat, laat staan wie de schuldigen zijn. De vraag is ook of het nog iemand boeit: de partij is op sterven na dood. Dit interview is misschien wel de laatste mogelijkheid om te horen hoe het zat. Nu heeft 50Plus zowel het interview als het jaarverslag offline gehaald.
Je kunt best twijfels hebben over Van den Dool. Zijn boodschap is immers typisch 50Plus: aan hem heeft het niet gelegen. Is dat zo? Van den Dool gebruikt dit interview meermaals om te spreken over zijn motivatie om bij 50Plus te gaan. Dat is geen verantwoording afleggen, maar jezelf een podium geven. Van den Dool doet het niet voor zichzelf, zegt hij steeds, maar waarom kiest hij dan deze schijnwerper? Dit is het patroon dat hij zelf benoemt: het gaat altijd om de poppetjes.
Van den Dool houdt een college over integriteit, verantwoording, het partijbelang en compliance. Als je je niet houdt aan de regels ‘ondergraaf je de politieke realiteit’, zegt hij streng. Klopt, maar vervolgens zegt hij dat hij bestuursleden op non-actief stelde terwijl dat statutair niet mogelijk was. Van den Dool vond dat in orde omdat het belang van de organisatie anders niet prevaleerde. Dat is nou precies wat al die andere mensen bij 50Plus ook altijd deden: om hen moverende redenen de regels aan hun laars lappen.
Vriendjes en baantjes
Er is meer. De voorzitter van de financiële commissie was een vriend van Van den Dool. In andere gevallen is dat bij 50Plus een manier om rotstreken te maskeren, maar dit was geen vriendjespolitiek, zegt Van den Dool doodleuk, die zich kennelijk niet realiseert dat niemand hem gelooft. Of Van den Dool de organisatie begrijpt is ook maar de vraag. Hij praat over de medewerkers van het partijbureau alsof ze zijn personeel zijn, maar dat zijn ze vrijwel zeker niet.
Ondertussen doet Van den Dool uitspraken over budgetten van afdelingen. Ze zouden op het geld zitten en te weinig aan ledenwerving en campagnevoering doen. Niet handig nee, maar het is natuurlijk ook niet gek dat een landelijk penningmeester kritiek krijgt als hij zich met de financiën van afdelingen gaat bemoeien. Als je dan ook nog de denigrerende toon hoort over al die bestuurders in het land, begrijp je dat niemand zin had om naar Van den Dool te luisteren.
Het zou voor de geloofwaardigheid van Van den Dool wel verschil hebben gemaakt als hij ook wat eigen fouten toegaf, maar dat zit er in dit interview niet in. Zo komen we bij de steeds terugkerende verklaring waarom 50Plus altijd een probleemgeval zal blijven: aan het einde van hun carrière willen de bestuurders alsnog – of nogmaals – hun gram halen, ten koste van alles. Het ligt nooit aan hen. Hoe vaak moeten dit soort types tegen een muur oplopen om te zien dat ze ook zelf een probleem zijn?
Nu zijn het interview en het jaarverslag offline gehaald en denk je: de kritische kijker neemt Van den Dool vast wel met een korreltje zout, maar het hoofdbestuur van 50Plus kennelijk niet. Veelzeggend.
Beeld: Harry van den Dool in het interview. Still van YouTube.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.