Hebben de fractieleden van NSC weleens met de vuist op tafel geslagen?
Politieke partijen schrijven verkiezingsprogramma’s, maar niemand leest ze. Jaren geleden kwam Geert Wilders met een verkiezingsprogramma van één A4-tje. Er was veel kritiek op, maar er zat wel wat in: we weten zonder verkiezingsprogramma ook wel waar hij voor staat. Het gaat niet om het papier, maar om de praktijk. Dit brengt ons bij Nieuw Sociaal Contract. Pieter Omtzigt staat voor bestaanszekerheid en goed bestuur. Wat houdt dat in de praktijk in?
Politiek wordt gemaakt door mensen en dus is het logisch te kijken wie zich voor een partij kandideren. Zie hier een van de grootste problemen van de Nederlandse politiek: de meeste politici zijn onbekend en blijven dat gedurende hun hele politieke carrière. Als we de nummers zes, twaalf en negentien van de kandidatenlijsten ook maar enigszins zouden kennen, zouden we een beter beeld hebben wat voor vlees we in de kuip hebben en wat we globaal van een partij kunnen verwachten.
Behalve Pieter Omtzigt en Rosanne Hertzberger zijn alle NSC-Kamerleden zo goed als onbekend. Gelukkig heeft de Tweede Kamer een website, waar leden iets kunnen schrijven over hun loopbaan, ambities en inspiratiebronnen. Dit is ontzettend interessante informatie over een partij die erg gesloten is en die zich in de praktijk nog moet bewijzen. Hier lezen we over de mensen die hebben toegestaan dat Wilders en Omtzigt wekenlang onderhandelden. Een bloemlezing.
NSC’ers aan het woord
Caspar Veldkamp was voorheen onder andere ambassadeur. Hij schrijft:
‘Met mijn internationale blik kijk ik wat Nederland kan doen in het buitenland. Zowel voor als achter de schermen kunnen we invloed uitoefenen op wat daar gebeurt. Ik wil dat we meer aandacht hebben voor voorstellen voor Europese wetten en regels – een kwestie van goed bestuur.’
Hoe zou het gaan met de invloed van Nederland in het buitenland en in de EU als er een regering met extreemrechts komt? Veldkamp hoeft over het antwoord natuurlijk geen seconde na te denken, maar dat heeft de formatie niet echt belemmerd. Wytske Postma dan.
‘Ik heb een deel van mijn jeugd in het buitenland gewoond. Die tijd heeft mij het nut van bruggen bouwen geleerd. Mensen willen tot elkaar komen en daarvoor moeten we op zoek naar wat ons verbindt. Dit geldt ook in de politieke wereld, waar het soms behoorlijk zoeken is naar raakvlakken.’
Dat reële problemen van PVV-stemmers om antwoorden vragen is een open deur, maar hoe wil je dat doen met een partij die honderdduizenden Nederlanders al jarenlang verdacht maakt en hun grondrechten wil inperken? Kun je dan bruggen bouwen? Postma weet dat natuurlijk wel, maar het belemmerde de formatie wekenlang niet.
Kloven overbruggen
Wat zou Olger van Dijk denken?
‘Ik zie het als mijn taak om de boel bij elkaar te houden. Ik geloof erin dat je met elkaar verder kunt komen. We zitten steeds meer in onze eigen bubbel en er is weinig verbinding tussen de verschillende bubbels. Ik vind dat een aandachtspunt voor het samenleven in Nederland. Ik ben een optimistisch mens, maar we moeten er oog voor hebben dat we niet te veel langs elkaar heen gaan leven.’
Bubbels doorbreken willen we allemaal en verbinding is iets moois, maar waar liggen de grenzen van de bereidheid om elkaar tegemoet te komen? Bij het afschaffen van de vrijheid van religie? Het verdacht maken van rechters en journalisten?
Eddy van Hijum schrijft ook dat de politiek een plek is om kloven te overbruggen. Vraag: is haat ‘in de ijskast zetten’ een manier om te verbinden? Rosanne Hertzberger babbelt over het terugbrengen van ‘de menselijke waarden’. Wat zijn dat precies en gelden ze principieel voor iedereen? Kan Merlien Welzijn toelichten hoe zij voor kwetsbare mensen denkt op te komen als een coalitiepartij een deel van de bevolking schoffeert? En hoe denkt Sandra Palmen over uitsluiting? Hoe definieert zij dat?
Vergaderen over Wilders
Zouden ze het nog leuk vinden, daar bij NSC? Er is een voordeel: deze Kamerleden zullen niet op deze formatie worden aangesproken, want ze hebben vrijwel allemaal geen mediaprofiel en zullen dat in de meeste gevallen ook nooit krijgen. Tegelijk zijn dit de mensen die hun zetel te danken hebben aan een programma over ‘goed bestuur’ en ‘de rechtsstaat’ en niet met hun vuist op tafel sloegen toen Omtzigt wekenlang met Wilders om de tafel zat. Dit had geen dilemma mogen zijn.
Zelfs als je vindt dat er na de verkiezingen eerst met de grote winnaar moest worden geformeerd, had het gesprek over grondwet en rechtsstaat geen weken hoeven duren. NSC-Kamerleden lieten het desondanks gebeuren. Wat zegt dat eigenlijk over hen? Dat ze niet weten wat hun programma is, dat ze hun programma niet begrijpen of dat ze geen enkele invloed hebben op de koers? Het wordt tijd dat Nederland zich wat minder richt op Omtzigt en wat meer op de mensen die hem omringen.
Beeld: logo NSC.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.