Marianne Thieme is liever inconsistent goed, dan consistent fout
Wat is een betekenisvol leven? Waar vind ik stilte of rust? Vroeger ging je met dit soort vragen naar de kerk, tegenwoordig bespreken twintigers en dertigers deze in nieuwe geloofsgemeenschappen die naar verluid overal in het land ontstaan. Een voorbeeld is Lux, een groep jonge mensen in Den Haag die zich laat inspireren door het christelijk geloof. Op de website lezen we dat de deelnemers ‘het verrijkend [vinden] om visies te delen en van elkaar te leren en verbinding te zoeken met filosofie en kunst’.
De deelnemers van Lux zijn niet allemaal christelijk of religieus, maar wel open-minded, als we de website mogen geloven. De gemeenschap lijkt een succes: er zijn donderdagavond ruim vijftig mensen in Amare – het grote cultuurpaleis van Den Haag – voor een eerste van een viertal avonden over troost. Deze eerste aflevering gaat Jonathan van der Geer – oud-adviseur van de ChristenUnie – in gesprek met Marianne Thieme. In januari komt Sigrid Kaag langs.
Het is al snel een gedenkwaardige avond.
Meezingen met de grondtoon
Er is een koor dat ons aanmoedigt om bij het eerste lied mee te zingen met ‘een grondtoon’. Een zanger heeft de artiestennaam Jozef, een ander zegt zich juist van religie af te bewegen. Tijdens een tweede lied moeten we op een briefje schrijven ‘wat troost vraagt’ en ‘wat troost brengt’. Vervolgens worden de briefjes ingenomen zoals vroeger in de kerk de collecte. Misschien gaat het nog steeds wel zo.
Dan is het tijd voor het gesprek. Thieme zit op een barkruk en vertelt dat ze het heel bijzonder vindt dat er zoveel mensen zijn gekomen om het over troost te hebben. Dit onderwerp is immers geen entertainment. Tegelijk is het ook weer niet zo bijzonder dat de zaal vol zit, want er is in deze tijd veel wanhoop.
Thieme vertelt over haar levensloop. Ze bracht haar jonge jaren door op de Veluwe en woont nu in de buurt van Arnhem. Ze is moeder van twee dochters en is van huis uit katholiek, maar daar heeft ze ‘afscheid van genomen’. Ze is alweer vier jaar weg uit Den Haag. Het was inspirerend om politiek actief te zijn, maar het was ook toxisch. Ze moest echt ‘detoxen’. Na haar vertrek moest ze op zoek naar een nieuw verhaal voor zichzelf. Dat werd een studie theologie die ze afgelopen zomer heeft afgerond.
Niet uit haar naam
Ze begon niet in de politiek vanuit haar geloof, vertelt Thieme. Wel leidde haar geloof tot vragen over schoonheid, rechtvaardigheid en liefde. Vroeger moest ze de Partij voor de Dieren uitleggen, nu haar keuze voor theologie. Ze heeft lak aan wat iedereen daarvan vindt.
We zijn volgens Thieme weggedreven van veel zaken die belangrijk zijn. Daar ging het voor haar in Den Haag ook altijd over. Ze is nog steeds van slag als ze een varkenstransport ziet. Daar wordt ze letterlijk ziek van. Troost is dat ze weet dat dat niet in haar naam is. Ze heeft een zwerfhond uit Spanje gered.
Het woord van God helpt, denkt ze. Het gaat goed komen en zaken zullen worden hersteld. Het is troosteloos dat er eenzaamheid is en doorgeslagen individualisme. Dat zijn dingen waarbij je het licht niet meer ziet. We zijn opgevoed met het idee dat we zelf de kapitein van ons eigen schip en onze eigen ziel zijn, maar ‘dat is bullshit’. In werkelijkheid ‘rommelen we maar wat aan’. Dat besef geeft weer troost.
Thieme ontwaart vooruitgangsgeloof bij mensen, maar vindt dat we bescheidener moeten zijn. Er is een ratrace die de mensen en de aarde uitput. Het lukt niet altijd om het goede te doen, maar je kunt beter ‘inconsistent goed’ zijn dan ‘consistent fout’. Ook een vegetariër kan leren schoenen dragen en als lid van de Partij voor de Dieren sla je ook weleens een vlieg dood.
Kinderachtigheid
Thieme herinnert zich de kinderachtigheid in de Tweede Kamer. Dan maakten collega’s achter haar rug om grapjes. Je hoort dat als kijker niet, omdat de microfoons heel scherp staan afgesteld. Soms zeiden Kamerleden privé tegen haar dat ze door haar minder vlees waren gaan eten. Dan had ze mensen toch weten te raken, denkt ze. Je moet de reis vieren, niet slechts het einddoel.
Een vrouw in de zaal vertelt dat ze in de horeca werkt en dat er veel voedsel wordt weggegooid. Ze brengt het naar het Leger des Heils. Collega’s lachen haar er min of meer om uit. Dit soort kleine daden bieden echter hoop en troost, denkt Thieme. In je dagelijks handelen kun je het goede laten zien. Het systeem blijft fout en daarom zijn collectieve actie en systeemkritiek nodig. Maar je kunt ook het goede voorbeeld geven, ook als je dat niet de hele tijd doet. Beter inconsistent goed dan consistent fout, herhaalt ze.
Een andere vrouw wil weten hoe Thieme de relatie met God ziet. Thieme ziet een persoonlijke God waarmee je een directe relatie kunt hebben door gebed. Ze vindt het spannend dit te zeggen. Toen ze voor een seculiere partij op het podium stond, kon ze dat niet omdat de PvdD voor alle gezindten is. Vandaag zit ze hier echter als individu. Gelovigen worden belachelijk gemaakt en er is veel vijandigheid over religie, maar dat maakt haar niets meer uit.
Beeld: Marianne Thieme in gesprek met Jonathan van der Geer. Foto: Chris Aalberts.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.