Mijn band met Café Weltschmerz begon met een kritische tweet over Buitenhof. Ik vroeg me af of het niet eens tijd werd voor een andere talkshow met andere gasten. Er kwam een reactie van Max von Kreyfelt, de grote man achter Café Weltschmerz. We raakten in gesprek. Von Kreyfelt had een platform voor gesprekken die je niet in de gewone media zag. Er lagen misschien mooie aanknopingspunten om samen te werken, dacht hij. We gingen koffiedrinken.

Over sociale media bestaan veel misverstanden. Een ervan is dat het heel gemakkelijk is om zelf content te maken, die online te zetten en zo met reguliere media te concurreren. Bij video is dat niet zo: een programma met goed geluid, goede belichting en meerdere camera’s is zonder de juiste apparatuur en technici nog steeds lastig te maken. Café Weltschmerz had iets te bieden: een kant-en-klare studio inclusief technicus, waar je zo kon aanschuiven om interviews te houden. 

Met de kennis van nu klinkt dit ontzettend naïef, omdat Café Weltschmerz inmiddels een wappie-kanaal is geworden. Destijds probeerde Von Kreyfelt vrijwilligers te vinden om mee te doen. Het maakte eigenlijk niet uit wie je was en wat je vond. Het leverde bijzondere gesprekken op. Mijn eerste interview was met Rob Scholte, die in staat van oorlog verkeerde met de gemeente Den Helder. Ik vond het niet per se een goed interview, maar wel een heel interessant gesprek.

Een alternatief aanbod 

Het idee van Café Weltschmerz was charmant: een media-aanbod met gasten, perspectieven en verhalen die elders nauwelijks aandacht krijgen. Zo’n platform vraagt om een compromis: er zijn ook allerlei stemmen te horen die de jouwe niet zijn. Het ging om diversiteit: er is niet één visie op de wereld en dus hoor je allerlei stemmen, zowel goede als slechte. Die openheid kon je positief waarderen. Ik heb ruim tien keer aan deze tafel gezeten. Ik praatte er over waterschappen, gemeentes en de EU. 

De diversiteit was niet per definitie aantrekkelijk voor kijkers. Het merk Café Weltschmerz gaf geen enkele garantie over de verstrekte informatie. Er zaten mensen met kennis van zaken, maar ook volslagen idioten. Zeker met de kennis van nu waren die er toen al: zo voerde de huidige FvD-filosoof Sid Lukkassen gesprekken waar geen touw aan vast te knopen viel. Inmiddels zijn velen – ook ik – kritischer: je schaamt je dood dat je op hetzelfde platform staat als hij. 

De diversiteit bleek uiteindelijk ook een probleem voor de makers. Er waren geen grenzen. Mijn afhaakmoment was een gesprek op de redactie, eind 2019. We bespraken de gebeurtenissen van 11 september 2001. Kennen we de ware toedracht van deze aanslagen? Die vraag leek me buiten de orde, want wie twijfelt daar nou aan? Ik bleek de enige van de vijf aanwezigen die er zo over dacht. Von Kreyfelt zei dat er alternatieve visies bestonden die de kans moesten krijgen om mainstream te worden. Pardon?

Schelden tegen muren

Ik had diezelfde middag een interview met Rico Brouwer over Forum voor Democratie. Twee jaar later begreep ik dat andere vrijwilligers op de gang meeluisterden en de boel bij elkaar hebben gescholden omdat ik kritisch was over Thierry Baudet. Ook dat is met terugwerkende kracht interessant, omdat ik vooral sprak over het gebrek aan interne democratie bij FvD en – ook weer met de kennis van nu – opvallend terughoudend ben om Forum van labels als fascistisch of racistisch te voorzien. 

Toen kwam corona en ging het helemaal mis. Café Weltschmerz werd een complotkanaal en een verlengstuk van FvD. Met de kennis van nu was het dat ook al voor corona, maar je was toch welkom om je verhaal te komen vertellen. Zo kon het platform immers groeien. Die strategie is nooit veranderd. Wat wel wijzigde is dat vroeger heel wat mensen zich in dit platform vergisten, maar dat dat tegenwoordig nog maar nauwelijks voorkomt. Alle niet-wappies bedanken voor de eer. 

Er zijn heel wat mensen in Café Weltschmerz getrapt. Inderdaad: ik ook. Het was koren op de molen van Von Kreyfelt, die vooral erkenning leek te willen. Een groot publiek en een breed netwerk hielpen daarbij. Deze drang is er eigenlijk nog steeds, maar omdat de kennisclaims op het platform inmiddels niet verder gaan dan eigen ervaringen en verzinsels, is er van de vroegere missie niets meer over. Er kijken wel meer mensen. Von Kreyfelt zal vast blij zijn.

In Hoe het allemaal misging praten Tinkebell en ik over Café Weltschmerz. 

De podcast Hoe het allemaal misging is te beluisteren via alle reguliere podcast-platformen waaronder Apple, Google en Spotify. Beeld: in gesprek met Rico Brouwer bij Café Weltschmerz over Forum voor Democratie. Still van YouTube. 

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.