PvdA en GroenLinks zijn een politieke factor om rekening mee te houden. De partijen kondigden dinsdag aan dat het kabinet zich aan de eigen klimaatdoelen moet gaan houden, anders zullen PvdA en GroenLinks het kabinet niet meer steunen in de Eerste Kamer. Een wonderlijk dreigement: als er wetgeving worden ingediend waarmee PvdA en GroenLinks het eens zijn en waarbij deze partijen nodig zijn voor een meerderheid, gaan ze toch tegenstemmen omdat het kabinet op klimaat dwarsligt. Benieuwd hoe dat bij armoedebeleid zal gaan. 

Deze strategie is een veeg teken welke partij dominant is binnen de linkse samenwerking. Dat is overduidelijk niet de PvdA, die pragmatisch per wetsvoorstel zou kijken of het gewenst is. Het is GroenLinks, de partij die wel vaker op principiële en onwerkbare posities wordt betrapt. Als we dan ook nog bedenken dat PvdA en GroenLinks dit dreigement alleen inzetten bij klimaat en niet bij armoedebestrijding, is duidelijk hoezeer de sociaaldemocraten zich aan de groenen hebben overgeleverd.

Op de dag waarbij de linkse samenwerking erg groen is en niet zo rood, strijken Attje Kuiken en Jesse Klaver neer in de Maassilo in Rotterdam voor een bijeenkomst over – hoe kan het ook anders – klimaat. De partijen hebben eerder al eens gezamenlijk gesproken over armoede. Logisch is het allemaal niet: de Maassilo ligt in een van de armste wijken van Rotterdam, een plek waar men wacht op een principiële linkse positie over armoede en niet op gezwets over een onderwerp wat ook nog wel even kan wachten.  

Problemen in overvloed 

Deze town hall meeting – niet geheel toevallig GroenLinks-terminologie – suggereert voor de zoveelste keer dat rode en groene idealen eigenlijk hetzelfde zijn. We krijgen een verhaal van ene Jessica die een boek heeft geschreven over de staat van de natuur. Ze somt allerlei problemen op met de vervuiling van water en lucht. Jessica wil dat de natuur rechten krijgt, net als mensen. Natuurgebieden moeten volgens haar een rechtspersoonlijkheid krijgen. Dat hebben bedrijven immers ook. 

We bevinden ons nog steeds middenin een van de armste gebieden van Rotterdam. Hier wonen mensen die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen en waarbij elk perspectief ontbreekt dat dat op korter termijn gaat veranderen. Jesse Klaver vertelt dat er ontzettend veel kennis is over de natuur en dat we dus precies weten wat de problemen zijn. Aan de kennis ligt het niet, aan actie des te meer. Daarom hebben GroenLinks en PvdA nu een grens gesteld aan de labbekakkerigheid van het kabinet. 

Attje Kuiken doet ook een duit in het zakje. Ze verschuift de focus naar Prins Alexander, een wijk in Rotterdam die zes meter onder de zeespiegel ligt. Daar zijn problemen te verwachten als we niets aan het klimaat doen, zo is de redenering. Groene ambities zijn goed, want arme mensen zullen de meeste nadelen ondervinden van klimaatverandering. Je vraagt je af welke nadelen arme mensen het meest aan het hart gaan: een lege maag of het perspectief dat over vijftig jaar de Prins Alexanderpolder onder water staat. 

Spouwmuren isoleren 

Attje vindt energiearmoede een reëel probleem want arme mensen hebben geen geld om hun spouwmuren te isoleren en zonnepanelen op hun dak te leggen. Ze wonen wel in tochtige huizen vol schimmel. We kunnen niet meer wachten: het klimaat niet, de natuur niet en de mensen niet. Dit wordt gevolgd door een pleidooi voor duurzame energie. Iedere leek snapt dat je niet in alles tegelijk kunt investeren en dat geld dat je uitgeeft aan armoedebestrijding niet in de isolatie van spouwmuren kunt stoppen.

Maar niet bij de PvdA onder het juk van GroenLinks. Het gaat in de vragensessie meteen mis. Een vrouw wijst op de spanning tussen natuur en klimaat aan de ene kant en sociale emancipatie aan de andere. Een man zegt dat PvdA en GroenLinks de salderingsregeling – waar vooral rijke bezitters van zonnepanelen van profiteren – niet willen afschaffen, terwijl lage inkomens juist van die afschaffing kunnen profiteren. Jesse Klaver wil de regeling behouden want anders gaat dat ten koste van de zonnepanelen. 

Een prachtig voorbeeld dat rode en groene idealen niet hetzelfde zijn. Desondanks wordt er vanavond samenwerking aangekondigd tussen de Zuid-Hollandse fracties. Er is een vijfpuntenplan geschreven. De Zuid-Hollandse PvdA-lijsttrekker doet de discussie over de onderlinge verschillen af als gezeur. Vrij snel daarna constateert iemand in het publiek dat PvdA en GroenLinks bij het CETA-handelsverdrag met Canada verschillende opvattingen hadden. Attje Kuiken wimpelt die kritiek weg. 

Het blijft wachten op het moment dat de PvdA wakker wordt. 

Beeld: banners van PvdA en GroenLinks in de Maassilo. Foto: Chris Aalberts 

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.