Waardenvast én invloedrijk, dat maakt de ChristenUnie uniek
Het is druk in het Wantijpaviljoen in Dordrecht. Hier vindt de derde en laatste avond plaats van de ChristenUnie-wintertour. Deze avonden staan in het teken van het afscheid van Gert-Jan Segers. Het is een typische ChristenUnie-avond: er is zoals altijd een band die stichtelijke liederen zingt. Deze heet Lev en brengt Nederlandstalig repertoire ten gehore. Het exacte genre is voor de niet-kenner niet helemaal duidelijk, maar er zit zeker een religieuze boodschap in.
Bij de ChristenUnie krijg je al snel een gevoel van tuttigheid en spruitjes. De leden zien er op hun Paasbest uit, iedereen is vriendelijk en we krijgen koffie met een plakje cake. Veelzeggend: de lege kopjes worden meteen weer opgeruimd. Er hangt een verkiezingsposter met een paradijselijke uitstraling. De band zingt het lied ‘10.000 redenen’. De zanger denkt dat we het kennen en hoewel ik denk dat niemand het kent, zingt de hele zaal uit volle borst mee. Er volgt gezamenlijk gebed.
De presentatrice blijkt getrouwd met Nico Drost, de man die de zetel van Segers gaat innemen. Ze is niet echt blij met deze carrièrestap, zo lijkt het. Dat begrijpt men hier volkomen, want het gezinsleven zal er zeker onder gaan lijden. Maar ja, de plicht roept. Naast al dat plichtsbesef is er ook ruimte voor zelfspot. De avond wordt geopend door een raadslid met de naam De Heer en daar moet de ChristenUnie wel om grinniken. Er volgt nog een grap dat het plakje cake goed bij een afscheid past.
Middenin de samenleving
Gert-Jan Segers en Mirjam Bikker zitten aan een tafel die middenin de zaal is geplaatst. De symboliek is niet te missen: we horen dat de ChristenUnie altijd in gesprek is en dat mensen altijd welkom zijn met hun verhaal. Segers wil met zijn partij middenin de samenleving staan. In een bijzin horen we hoe bijzonder dat is: de voorgangers van de ChristenUnie – de GPV en de RPF – waren ruim twintig jaar geleden echt anders. Ze deden vanalles, maar zeker niet wat de ChristenUnie nu doet.
De zaal mag vragen stellen. De eerste gaat over de D66-wet op voltooid leven. Segers noemt de aankondiging ervan – inmiddels jaren geleden – beklemmend. Hij vraagt zich af hoe je als samenleving wilt omgaan met ouderdom en gebrokenheid. Bikker benadrukt dat de wet onverenigbaar is met de samenlevingsvisie van de ChristenUnie: anderen zien staan. Ouderen moeten voelen dat ze er in de samenleving toe doen. Ook nu de zorg onder druk staat mogen zij niet denken dat ze er niet meer mogen zijn.
Voltooid leven vormt een perfecte illustratie hoe de maatschappelijke koers van de ChristenUnie resultaten afwerpt. De partij kwam met het tegenmanifest Waardig ouder worden en kreeg daar veel steun voor. Het resultaat is dat de wet over voltooid leven ligt te verstoffen en het manifest twee regeerakkoorden heeft gehaald. Alom instemmende blikken.
Opdracht van boven
Bij de ChristenUnie blijkt de religieuze inspiratie niet alleen uit de partijnaam. Een man bevraagt Segers op zijn missie. Hij maakt het aanvankelijk niet expliciet, maar dit gaat natuurlijk over de opdracht van boven. De man wil weten hoe het politiek leiderschap het geloofsleven van Segers heeft beïnvloed. Wat deed de politiek met zijn relatie tot God? Segers heeft God in zijn werk ervaren en voelde zich gedragen. Hij vertelt over de interne verdeeldheid bij de formatie. Toen zocht de fractie gezamenlijk naar God.
De vragensteller vertelt dat hij lange tijd raadslid was en toen juist afstand tot God ervaarde. Bikker begrijpt dat je soms zo druk bent dat je geen tijd hebt om te bidden. Daarom kun je het beste de dag beginnen en eindigen met gebed. Als je druk bent, moet je eerst stil zijn. Je bent immers afhankelijk en kunt ervan uitgaan dat God je de weg zal wijzen. Hij zal je niet loslaten en dat zal je een gerust gevoel geven. Het contrast met het nogal inspiratieloze CDA is bij dit soort teksten niet te missen.
Bikker heeft deze zomer met haar gezin gepraat over de opvolging van Segers. Ze wil vrede zoeken en recht doen. Politiek begint niet met praten, maar met luisteren. Daarom heeft Bikker een brief aan Nederland geschreven en wil ze weten wat ons bezighoudt. Daar komt een manifest over. Bikkers inspiratie komt uit andere mensen. Ze wil graag met hen in gesprek en dat hoeft niet eens altijd gezellig te zijn. Zo zijn we weer terug bij de tafel waar Segers en Bikker aan zitten.
Gedreven door waarden
Een student vraagt naar de verhouding tussen duurzaamheid en economie. Bikker praat over de uitputting van de aarde, met name door het Westen, ten koste van toekomstige generaties en andere delen van de wereld. Ze wil leren genieten van ‘genoeg’. De ondergaande zon of een ontmoeting zijn veel belangrijker dan extra salaris. De vraag is wat echt van waarde is. Segers begint over een breed welvaartsbegrip waar de ChristenUnie enthousiast voorstander van is: de gemeenschap en de schepping worden vaak vergeten.
Wat leren we van deze avond? De ChristenUnie voelt nog steeds tuttig en zeker voor niet-kerkelijke mensen is de aanwezigheid van de christelijke geloofsleer overweldigend. Het stoort echter niet: de partij heeft de laatste twee decennia een maatschappelijke draai gemaakt, gaat met andersdenkenden in gesprek en richt zich niet meer uitsluitend op de eigen achterban. Dat doet de partij wel vanuit een expliciet religieuze inspiratie zoals die bij het CDA totaal ontbreekt.
Je kunt het met deze partij eens zijn of niet, maar de ChristenUnie komt in ieder geval met voorspelbare, waardenvaste politiek. Dat combineert de partij met invloed. Zo zie je het verschil met de bestuurderspartijen die niet waardenvast lijken zoals CDA, D66 en VVD en de concurrentie die altijd hetzelfde roept, maar continu aan de zijlijn staat, zoals eigenlijk alle partijen op de flanken. De ChristenUnie is al met al uniek en zou een inspiratiebron voor velen moeten zijn.
Zo eindigt de avond in Dordrecht en daarmee ook het politiek leiderschap van Segers. Er volgt ingetogen applaus. Aan stevige staande ovaties doen ze bij de ChristenUnie kennelijk niet. Dat had toch best gemogen?
Beeld: volle bak bij de ChristenUnie in Dordrecht. Foto: Chris Aalberts.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan!
Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.